Mijn eerste keer…
Ik weet het nog zo goed, mijn eerste performance. Daar stond, of in mijn geval, zat ik dan. 800 dames in de grote zaal in het Cinemac in Ede. Na 45 minuten keek ik voorzichtig op van mijn tablet die op mijn schoot lag. Daar stonden 800 dames, vele betraand te klappen. Minuten lang, maar in mijn beleving waren het uren. Dit mocht nooit meer stoppen, ik was verslaafd. Verslaafd aan spreken.
Dit was tot op de dag van vandaag mijn allerbeste 45 minuten performance ooit. Ik denk ook niet dat ik hem ga evenaren en dat, is helemaal niet erg. Waarom hoor ik je denken?
Ik neem je even mee terug. Ik, Niek van den Adel, had enkele jaren geleden een ongeluk gehad waarna ik in een rolstoel verder mocht. Jaren revalideren, geen werk en ook geen illusie dat dat ooit weer ging lukken. Spreker? Ik had nog nooit van het vak gehoord. Tot het moment dat iemand aan mij vroeg om eens voor een groepje zorgmedewerkers mijn verhaal te delen. “That’s it meer niet?” vroeg ik. Dat was genoeg zo bleek. Dat groepje waren er 800, dat hadden ze er niet bij verteld. Zo vertelde ik niet dat dit de eerste keer was. Maar goed, ik heb het nog nooit gedaan dus denk wel dat ik het kan.
Dus ik heb maar gewoon mijn verhaal opgeschreven, meer niet. Ik zie mezelf nog achter de coulissen staan. “Niek, dit ben jij, niet meer en niet minder” hoor ik mezelf nog 10 keer tegen mezelf zeggen. “Je bent goed genoeg zoals je bent, met alles wat je nog kan én alles wat je niet meer kan. Wat ze ook van je vinden, of je nu goed bent of niet. Dit is wie je bent, niet meer en niet minder” Trillend ging het podium op en las voor. Er kwam een 9,6 op het evaluatieformulier en 10 aanvragen. Mijn carrière was geboren, dit smaakte naar meer.
